Հայաստանում բավականին հետաքրքիր գործընթացներ են տեղի ունենում: Ոչ ստանդարտ: Առաջին հայացքից այնպիսի տպավորություն է, թե քաղաքական դաշտը մեռել է, բայց չեն ասում, որ չտխրենք: Չնայած կարելի է կարծել` ամառ է, կուսակցությունները հանգստանում են: Բայց դե` ճիշտ եզրույթը կլիներ` հոգեհանգստանում են, որովհետև ընտրություններն ու դրանց արդյունքները կարծես սրբեցին տարան այն, ինչ մեզանում ավանդորեն համարվում են կուսակցություններ, քաղաքական զարգացումներ:

Սյունիքի նախկին մարզպետ Սուրեն Խաչատրյանը, չնայած նախկին «քաջությունը» չունի, բայց դեռևս պայքարում է անցյալի «փառքը» վերադարձնելու համար: Այս օրերին Լիցկան հաճախ է լինում Երևանում ու, մեր աղբյուրի պնդմամբ, տեսնելով, որ Սերժ Սարգսյանի հետ հանդիպումը չի կայանում, բոլոր հնարավոր ու անհնար ձևերով ուղիներ է փնտրում գոնե վարչապետի հետ «երես առ երես» տեսնվելու համար:

«Իրատես de facto»-ն իր նախորդ համարներում անդրադարձել էր Գյումրու քաղաքապետի կադրային «բանկին»: Մեզ հետ զրույցում մի խումբ գյումրեցիներ դժգոհեցին, թե ինչու փոխքաղաքապետ Գուրգեն Մալխասյանի մասին գրելիս «աչքաթող» ենք արել մի կարևոր դրվագ չինովնիկի կյանքից: Պարզվում է, նրա որդին 2008-ին 72-ամյա Վարդգես Ղայթանջյանին (քաղաքում հայտնի էր «Պեչնիկ Վարդգես» մականվամբ) Գյումրու Սախարովի հրապարակում վրաերթի է ենթարկել, ինչը մահացու ելք է ունեցել:

«Համագործակցություն հանուն ժողովրդավարության» հասարակական կազմակերպության ղեկավար ՍՏԵՓԱՆ ԴԱՆԻԵԼՅԱՆԻՑ irates.am-ը հետաքրքրվեց, թե քաղաքական դաշտում այսօրվա անդորրը ի՞նչ զարգացումների կարող է հանգեցնել, ի՞նչ խմորումներ են սպասվում:

Արտագաղթի հիմնական պատճառներն արդարության դեֆիցիտն ու հոգևոր նահանջն է։ Խնդիրը ոչ այնքան տնտեսական է, որքան բարոյական։ Այսօր հրավիրված մամուլի ասուլիսում այսպիսի կարծիք հայտնեց ՀՀԿ պատգամավոր Խոսրով Հարությունյանը: Անդրադառնալով գազի սակագնի բարձրացմանը` նկատեց. «Գազի սակագնի բարձրացումը, անկախ մեր կամքից, պահանջելու է տնտեսական քաղաքականության մեջ որոշակի փոփոխություններ, ընդ որում, դրանք պետք է ուղղված լինեն սոցիալական լարվածությունը թուլացնելուն»:

Հայոց պառլամենտարիզմն իր «պատմության մեջ» ինչ ասես չի տեսել: Բայց նախորդ օրվա գեներալիտետային «հաղթարշավը» լրիվ նոր խոսք էր այդ պատմության մեջ` «կատարման», մթնոլորտի, եզակի համախմբման, իրարանցման, ԲՀԿ-ականների գործարար թևի «ականազերծման», մնացյալ գործարարների` ողջ օրն իրենց «ախպերների խաթեր» խորհրդարանի միջանցքներում թրև գալու, պարապուրդի մատնվելու և վերջապես վաստակած «մե քեֆ, մե ուրախության» առումով:

«Իրատես de facto»-ի նախորդ համարներից մեկում գրել էինք, որ Գյումրու քաղաքապետ Սամվել Բալասանյանը քաղաքապետարանում աշխատանքի է ընդունում մարդկանց միայն ԽԾԲ-ի սկզբունքով: Այսօր շարունակելու ենք ներկայացնել մյուս կարդրերին: Բալասանյանը գարեջրի սեփական գործարանից` «հենակետային վարժարանից», իր մոտ է տեղափոխել Հայկ Սուլթանյանին` որպես ծրագրերի և վերլուծությունների բաժնի պետ: Վերջինս նաև իր բարեկամուհուն` Նունե Բարսեղյանին է «ոտքի տեղ արել» քաղաքապետարանում` որպես քարտուղարության բաժնի պետ:

Պարույր Հայրիկյանի լեքսիկոնի խորքերում, պարզվում է, անհամար «գանձեր» կան հանրությանն անծանոթ: «Սիրունյան» իրավաբանական գրասենյակի տարածած հայտարարության առնչությամբ, թե Հայրիկյանի վերքերը բժիշկը չի տեսել, վերջինս news.am-ին ասել է. «Ես գիտեմ իմ վերքերը, թե որ անասունը ինչ կասի, ինձ չի հետաքրքրում, հենց այդպես էլ գրեք, որ անասունը ինչ կասի, ինձ չի հետաքրքրում, ինձ հետաքրքրում են իմ վերքերը»:

«Օրենքի նախագծի առաջին ընթերցմամբ միաձայն ընդունումը երկու հետևության տեղիք է տալիս։ Առաջինն այն է, որ թեև այս դահլիճում առկա քաղաքական ուժերի հայացքների տարբերությանը, սուր առճակատումներին, ներքին անվտանգությանն ու ազգային շահերին վերաբերող հարցերի դեպքում դառնում են միասնական և միաձայն»։

Աշխարհը` աշխարհով, մերոնք` իրենց «դարդ ու ցավով»: Այն պահին, երբ մեր շուրջն ամենաիսկական իմաստով վերաձևվում է աշխարհը, Հայաստանում բավականին տարօրինակ պայքար է գնում սեփական տեղի ու դերի համար: Թիրախը, ինչպես միշտ, 2017-ի, 2018-ի ընտրություններ կոչվող «հայկական վերադասավորություններն» են, որին «հասնելու» համար նախ պետք է տիրանալ վարչապետի «բարեբաստիկ» աթոռին: